Թարգմանություն Օտտո ֆոն Բիսմարկ

Во второй половине XIX века для многочисленных немецких государств остро встал вопрос о необходимости объединения. Вместо Священной Римской империи германской нации, распавшейся в 1806 году, в 1815 году возник Германский Союз, в который вошли 39 независимых государств. Ведущую роль в нем играла Австрия. Однако это не устраивало Пруссию. Конфликт между Веной и Берлином стал обостряться.

В 1862 году Бисмарк (Otto Eduard Leopold von Bismarck-Schönhausen) становится премьер-министром Пруссии. Именно с помощью войн Бисмарк рассчитывает определить судьбу Германии. «Великие вопросы времени будут решаться не речами и резолюциями большинства, но железом и кровью», — считал он.

Соперничество между Австрией и Пруссией вылилось в 1866 году в открытую войну. Прусская армия быстро разбила австрийскую. Германский союз объявляется распущенным. Вместо него в 1867 году по инициативе Бисмарка создается новое объединение — Северогерманский союз, куда помимо Пруссии входят мелкие государства Северной Германии. Этот союз стал основой для создания империи во главе с Пруссией.

Унификация законодательства

Однако первоначально власть нового императора — Вильгельма I — оставалась слабой. Провозглашенная 18 января 1871 Германская империя была федерацией из 25 государств. Бисмарк получает высший государственный пост имперского канцлера, а тем самым, согласно конституции 1871 года, практически неограниченную власть. Он проводит прагматичную политику, главная цель которой — сплочение рыхлой империи. Один за другим издаются новые законы. Они были нацелены на унификацию законодательства и создание единого экономического и валютного пространства. Стремление обеспечить Пруссии господствующее положение в империи, упрочить традиционную иерархию и собственную власть вызывали постоянные трения в отношениях канцлера с парламентом, в котором преобладали либералы.

В 1872 — 1875 годах по инициативе Бисмарка были приняты законы, ограничивавшие деятельность католической церкви. В частности, в Германии был запрещен орден иезуитов, а также были отменены статьи конституции, гарантировавшие автономию церкви. Эти мероприятия объяснялись сугубо политическими соображениями — необходимостью борьбы с клерикальной оппозицией.

19 դարի երկրորդ կեսին բազմաթիվ գերմանական պետություններում միավորման սուր հարց առաջացավ։ Գերմանական ժողովուրդներով Սուրբ հռամեական կայսերության փոխարեն՝ փլուզված 1806 թ․, 1815 թ․ առաջացավ Գերմանական միությունը որում ընդգրկվեցին 39 անկախ պետություններ։ Առաջատար դեր այնտեղ խաղում էր Ավսրիան, բայց դա ձեռնատու չէր Բռուսիին։ Կոնֆլիկտը Վենի և Բեռլինի միջև սրվում էր։

1862 թ․ -ին Բիսմարկը դառնում է Պռուսսիայի վարչապետ։ Պատերազմների օգնությամբ է, որ Բիսմարկը ակնկալում է որոշել Գերմանիայի ճակատագիրը: «Ժամանակի մեծ հարցերը որոշվելու են ոչ թե մեծամասնության ելույթներով ու բանաձեւերով, այլ երկաթով ու արյունով», — մտածում էր նա:

Մրցակցությունը Ավստրաի և Պռուսիայի դեմ վերացվեծ բացահայտ պատերազմի։ Պռուսիայի զորքը արագ ջարդեց Ավստրիայի զորքին։ Գերմիանայի միյությունը հայարարվեց բաց թողված (լուծարված)։ Նրա փոխարեն 1867թ․ Բիսմարկի նախաձեռնությամբ կազմավորվեց նոր միություն Հյուսիսա Գերմանական միություն, որտեղ պռուսիյաի մոտեցմամբ մտնում են Հյուսիսային Գերմանական փոքր պետությունները։ Այդ Միյությունը հիմք հանդիսացավ, պռուսիայի գլխավորած նոր իմպերիա կառուցելու համար ։

Օրենսդրության միավորում

Բայց սկզբից ևեթ նոր իմպերատոր Վիլհելմ առաջինի ուժը թույլ մնաց։1871թ․ հունվարի 25-ին հայտարարված Գերմանական կայսերությունը դարձավ 25 պետությունների դաշնություն։Բիսմարկը ստացավ ամենաբարձր պետական պաշտոնը՝ կայսերության կանցլեռ և դրանով սահմանադրության համաձյան 1871 թ․ -ին փաստացի անսահմանափակ իշխանություն։ Նա անցկացնում է պրագմատիկ քաղաքականություն, գլխավոր նպատակը՝ հավաքել ազատ կայսրություն։ Մեկը մյուսի հետևից հրատարակվում էին նոր օրենքներ։ Դրանք ուղղված էին օրենսդրության միավորմանը և միակ տնտեսական և դրամավարկային տարածության ստեղծմանը։ Նպատակը ապահովել Պռուսսիային կայսրությունում գերիշխող դիրքը, ավանդական հիերարխիան և սեփական իշխանությունը համախմբելու համար անընդհատ շփում առաջացրին կանցլերի խորհրդարանի հետ հարաբերություններում, որտեղ գերակշռում էին լիբերալները:

1872-1875 թվականներին Բիսմառկի նախաձեռնությամբ ընդունվել են օրենքներ, սահմանափակելով կաթոլիկ եկեղեցու գործունեությունը: Մասնավորապես, Գերմանիայում արգելվեց ճիզվիտական ​​կարգը, իսկ եկեղեցու ինքնավարությունը երաշխավորող սահմանադրության հոդվածները վերացվեցին: Այս միջոցառումները բացատրվում էին զուտ քաղաքական նկատառումներով ՝ հոգևորական ընդդիմության դեմ պայքարի անհրաժեշտությամբ: