2021թ․

Ես այս քանի օրը ընթերցեցի <<Իմ սիրտը լեռներում է>> պիեսը։ Այն ինձ շատ դուր եկավ։ Այն իմ կարդացած առաջին պիեսն էր։ Ճիշտ է պիեսը շատ երկար էր, բայց երբ ես այն կարդում էի չէի զգում թե ինչպես է անցնում ժամանակը, ես ընկղմվել էի պիեսի մեջ և կարդացածս ամեն մի տեսարանը պատկերացնում էի։

Ինձ պիեսում բոլոր կերպարներն էլ դուր եկան, բայց բոլորից ավելի ինձ գերեց Հենրիի կերպարը։ Տղան որբ էր, նա լրագիր էր վաճառում։ Տղան Ջոնիին սովորեցնում էր սուլել։ Հենրին 11 տարեկան էր, բայց արդեն աշխատում էր, և փորձում էր ինքն իրեն տիրություն անել։ Իմ կարծիքով նա շատ պարզ կերպար էր։

Այս նկարի տաղան իմ պատկերացրած Հենրին է։

Իսկ այս մի նկարում Ջոնին է իմ պատկերացումներում։ Պիեսը կարդալու ընթացքում, ես հասկացա, որ Ջոնիի կերպարը մի զվարճալի, բարի և ակտիվ երեխաի կերպար էր։ Նա ուներ միայն հայր, նա շատ էր սիրում իր հորը, բայց միևնույնն է նա հիշում և կարոտում էր իր մորը։ Ընդհանրապես Ջոնին իմ մեջ տպավորվեց որպես պոզիտիվ երեխայի կերպար։

Այսպիսով ինձ շատ դուր եկավ Պիեսը։

2022թ

Անցել է արդեն 1 տարի երբ առաջին անգամ կարդացել եմ << Իմ սիրտը լեռներու է>> Պիեսը։ Ես վերհիշելու համար նորից կարդացի այն։ Երբ Կարդում էի կարծես նոր բան կարդայի։ Կարդացածս ուրիշ ձև էի հասկանում։ Այս անգամ ինձ կերպարներից ավելի շատ դուր եկավ Ջոնին։ Նա այնքան փոքրիկ, խորամանկ տղա էր։ Ինձ դուր եկավ այն հատվածը, երբ․․․

— Ախր նա ապառիկ չի տա,— ասացի ես։— Նա մեզանից արդեն ձանձրացել է։ Նա զայրանում է։ Ասում է, որ մենք չենք աշխատում ու երբեք չենք վճարում ըստ հաշիվների։ Մենք նրան պարտք են քառասուն սենթ:

— Գնա, գնա նրա մոտ ու համոզիր,— ասաց հայրս։— Ինքդ գիտես` ինչպես, դա քո մասնագիտությունն է։

«Միայն հայացքով ըմպիր կենացս» կցանկանայի ես էլ ինքս լսել, և զգալ հետինակի բնութագրած բառերի ճշտությունը։

Երկնքի դարպասների մոտ մի անգամ հավքվեցին մի քանի հարյուր հոգի, տղամարդ և կին, ովքեր այդ օրն էին մահացել: Սուրբ Պետրոսը, դրախտի դարպասների ապագա պահապանը, կարգավորում էր շարժումը: «Շեֆի» հանձնարարականով, բոլորդ կբաժանվեք երեք խմբի՝ կախված տասը պատվիրանները պահելուց: Առաջին խմբում կլինեն նրանք, ովքեր խախտել են բոլոր տասը պատվիրաններից յուրաքնչյուրը՝ գոնե մեկ անգամ: Երկրորդ խմբում նրանք, ովքեր գոնե մեկ անգամ խախտել են տասը պատվիրաններից որևէ մեկը: Երրորդ խումբը, որը մեր կարծիքով ամենամեծաքանակը կլինի, կկազմեն նրանք, ովքեր իրենց կյանքի ընթացքում երբևէ որևէ պատվիրան չեն խախտել: Այսպես,- շարունակեց սուրբ Պետրոսը,- բոլոր տասը պատվիրանները խախտողները թող աջ կողմում կանգնեն:
Հոգիների կեսից ավելին հայտնվեցին աջ կողմում:

Հիմա,-բացականչեց նա,- մնացածներից նրանք, ովքեր գոնե մեկ պատվիրան խախտել են, թող ձախ կողմում կանգնեն:
Մնացած բոլորը անցան ձախ կողմը: Համարյա բոլորը… Իրականում բոլորը, բացի մեկից: Ինչ-որ մի լավ մարդու հոգի կենտրոնում միայնակ կանգնած մնաց: Իր ամբողջ կյանքի ընթացքում նա գնացել էր բարի ցանկությունների, բարի մտքերի և գործերի ճանապարհով: Սուրբ Պետրոսը զարմացավ: Միայն մի հոգի մնաց լավագույնների խմբում: Նա անմիջապես Աստծուն կանչեց, որպեսզի տեղյակ պահի պատահածի մասին:

Տես, թե ինչ է ստացվում: Եթե շարժվենք նախնական ծրագրին համապատասխան, ապա իր բարեպաշտության դիմաց հատուցում ստանալու փոխարեն, այս խեղճը պետք է տանջվի մենակությունից: Կարծում եմ՝ ինչ-որ բան պետք է ձեռնարկել:
Աստված կանգնեց մեղավորների խմբի առաջ և ասաց.

Նրանք, ովքեր հիմա կապաշխարեն, կներվեն, և նրանց մեղքերը կմոռացվեն: Ապաշխարողները կարող են միանալ կենտրոնում գտնվող մաքուրներին և անարատներին: Կամաց կամաց բոլորը սկսեցին տեղշարժվել կենտրոն:

Կանգնեք: Անօրինականություն է: Դավաճանություն է: — Ճչոց լսվեց:
Սրբի ձայնն էր:

Այդպես չի լինի: Եթե ինձ նախօրոք զգուշացնեիք, որ մեղքերը ներվելու են, կյանքս դատարկ տեղը չէի ծախսի…

Առաջադրանքներ․

Ա․ Ընտրե՛ք ճիշտ պատասխանը։ Ըստ ստեղծագործության՝ Սուրբ մարդը ողջ կյանքում

հետևել էր պատվիրաններին, որովհետև․

 ինքը դա էր ճիշտ համարում

 այլ կերպ չէր կարող ապրել, որովհետև ազնիվ էր

 այդպիսի կյանքը նրան հաճույք էր պատճառում

  չէր ուզի պատվիրաններով ապրել, բայց ուզում էր դրախտ ընկնել

Բ․Ո՞րն է ստեղծագործության մեջ արտահայտված գաղափարը, հեղինակի
ասլիքը։

Հեղինակը տարբեր տեսանկյուններից տարբեր գաղափարեր էր արտահայտում։

Պետք է լինել ներողամիտ.

Կյանքը անարդար է.

Մարդ իր ամբողջ կյանքը անթերի ապրելով կարող էր վերջում տառապել մենակությունից, և Աստված նրան կարծես նվեր արեց, բայց նա այդքան էլ ուրախ չէր, քանի որ նա ինչպես բոլորը կարող էր  վայելել իր կյանքը և անել այն ինչ ուզում էր, բայց նա հանուն իր հավատի հրաժարվեց հաճույքներից, իմ կարծիքով նրա հավատքը անկեղծ չէր, քանզի նա սրտանց չէր անում, այլ անում էր որ գեհեն։

Արգելարան մի չէր սա,ոչ այլ առյուծ մի միջինը։ Մարդու հասակի բարձրությամբ վանդակը մի որին երկաթե ցանցին մեջ դիրքը թառին վրաբարակ շղթայով կապված կապի մի կ խաղա առտվընե մինչև երեկո։ Դիմացն էլ թռչունի փոքրիկ վանդակի մի մեջ թութակ մի, որն ծիծաղն ճաթող մարդու քահքահը փողոցի անցորդների կկցնե և դրամոժտի տղաքը դրան առջև մի հավաքե ամեն օր:

Վարկյան մնա այլ վեր կկենամ կապիկի մոտ,իր ճարտար լարախաղացի մարզանքներին կհետևեմ աչքովս, սուր և խելացի ակնարկը կ դիմեմ։ Իր ջղայն գերազանցապես ջղային արարածի տագնապների վրա կզմայլվեմ։ Ինչ արդյոց ամեն պարագայի մեջ,պակասածը չի զարմացնում;

ԵՎ ամեն անգամ որ ծանոթների, հետաքրքրելու հետ կ անցնենք կդառնանք վիճակը, միշտ բառ մի կփոխանակենք իր վրան, որը այն օրվն հնարած անոր մեկ խաղը կամ չարությունը կ պատմե․որը խեկքին կամ զգացմունքներին նոր մեկ վարձին վրա կ խոսի օրվան մարդն։

Այս անունը ծանոթ է քիչ թե շատ գրագետ հայ մարդուն: Նա հայ քնարերգության բոլոր ժամանակների մեծագույն սիրո երգիչն է: Բայց հայերը մեծ ու փոքր, ավելի շատ ծանոթ են Սայաթ-Նովա սիրո երգչին՝ քան Քուչակին:
Քուչակի կյանքի ծննդավայրի մասին մինչև օրս մեզ քիչ բան է հայտնի: Բանաստեղծի թոռանը պատկանող մի ձեռագիր ավետարանի հիշատակարանում 1637 թվականին գրված է եղել հետևյալը.-«Հիշեցեք զՔուչակս և զմեզ պապ իւր Նահապետ վարպետն, որ մականուն Աշըղ Քուչակ ասի…» Ահա միակ գրավոր փաստը, որը մնացել է մեծ բանաստեղծի մասին: Պարզ է, որ մեծ քնարերգուն ապրել ու ստեղծագործել է տասնվեցերրորդ դարում:
Բանասեր Տևկանցը 1882 թ. հրատարակեց «Հայերգ» միջնադարյա հայ բանաստեղծների մի ստվար ժողովածու, որտեղ առաջին անգամ տպագրված 1583 թվի մի ձեռագրից վերցրված քառյակների մի մեծ շարք «Յաղագս հոգւոյ և սիրոյ ոտանաւոր է բանս» ընդհանուր վերնագրով:
Այդ շարքը, որի առաջին քառյակը սկսվում է «Այս ծովական գիշերն ի բուն ես երկու շրջան մանեցի» տողով, մինչև այժմ բանասիրությանը անհայտ աղբյուրի հիման վրա Տևկանցը համարում է Նահապետ Քուչակի ստեղծագործությունը, իսկ նույն ժողովածում տպագրված «Գուզալ մ´ես երեկ տեսայ» տողով սկսվող ոտանավորը համարում է Նահապետ Քուչակի թոռան գործը, որտեղ վերջին քառյակում ասում է .

Ես Քուչակս եմ Վանեցի
Ի գեղէն Խառակոնիսա,
Լցրել եմ հարյուր տարին,
Էլ չի գար մտքիկս ի վերայ…

Հարյուրամյա բանաստեղծը թեև գանգատվում է հասունացած տարիքից, բայց չի զլանում գովերգելու կանացի գեղեցկությունը, գերազանցելով բոլոր «լաուրաներին գովերգող»՝ Պետրարքաներին, ու «մարգարիտներից խենթացող» Գյոթեներին նրանցից էլ վաղ ու արևելքցուն հատուկ ջերմությամբ, անզուսպ, տաք կրքով, առանց ձևաթափությունների ու կեղծ բարոյախոսության:
Թեպետ գանգատվում է հասուն տարիքից, բայց մեկառմեկ հիշում է իր դարի բոլոր նշանավոր երկիրներն ու քաղաքները: Բերված քառատողը հուշում է ,որ Նահապետն էլ պիտի ծնված լիներ հենց այդ գյուղում, բայց այստեղ արդեն պատմությունն ու բանասիրական պրպտումները առաջարկում են հազար ու մի վարկածներ: Իհարկե եղած փաստերը, մանավանդ բանավոր զրույցները թելադրում են ,որ Քուչակը նույնպես ծնվել է Վանի խառակոնիս գյուղում: Գյուղում է գտնվում նրա սրբավայր դարձած գերեզմանը: Միայն թե այստեղից էլ սկսվում է հրաշալի լեգենդանման պատմությունը, լեգենդ, որովհետև իրականը դեռ ոչ ոք չի կարողանում ապացուցել:
Քուչակի ծննդավայրը ՝ Վանը թե Ակնա գավառը, այսօր հավանաբար այնքան էլ ընթերցողի համար չի կարևորվում, խնդիրը՝ ծննդավայրի զուտ բանասիրական պրպտումների համար է կարևոր: Մեզ նման ընթերցողներս գոհ ենք ,որ կա նրա հաշափառ պոեզիան և պարտավոր ենք իմանալ ու կարդալ:
Ժամանակին Մեծ Կոմիտասը Ակնա շրջանից բազմաթիվ «հայրեններ» հավաքեց: «հայրեններ» բանաստեղծության մի հրաշալի տեսակ են ,որի արմատները գնում են դարերի խորքը, դեռ Մովսես Խորենացին է իր ժամանակին գրի առել բանավոր նմուշներ հայկական համարվող այդ տեսակից, իսկ քրիստոնության տարածումից հետո տասերրորդ դարի նշանավոր մտածողներից ՆԱՐԵԿԱՑԻՆ տվեց հայրենների երկրորդ կյանքը, որը իր կատարելությանը հասավ Նահապետ Քուչակի ժամանակ:
Փաստորեն Նահապետ Քուչակը եթե հավատանք լեգենդին Ակնեցի նշանավոր բանաստեղծը թուրքերի տիրապետության ժամանակ, միջնադարի ծանր տարիներին, գաղթեց Վանի շրջանը ուր էլ բոլորեց իր հարյուր տարին: Նա նշանավոր էր անգամ թուրքերի շրջանում: Ինչպես գիտենք աշուղական ՝ թառ ու սազի երկրպագուները հիմնականում թուրքերն էին, և մեծ բանաստեղծ ու հայ մարդը, հայրենները պիտի ինչ որ կերպ օրինականացներ ու բնականաբար ինքն էլ դարձավ առաջին մեծ նշանավոր աշուղը՝ ողջ արևելքում , որի ուղղակի իմաստով հաջորդ նշանավորը պիտի լիներ Սայաթ-Նովան:
ճակատագիրն ու պատմությունը ասես կրկնվում էր, հեթանոսական երգերի կատարին եկավ քրիստոնեությունը, ամենինչ քանդեց ու ավերակների վրա սկսեց կառուցել իր եկեղեցին: Մեսրոպ Մաշտոցի, Խորենացու և մյուսների ջանքերով ինչը հնարավոր էր հարմարացրեցին եկեղեցուն ու փրկեցին՝ Անահիտի, Աստղիկի, մյուս հեթանոսական աստվածներին ու մշակույթի մի մասը. մազապուրծ այդ շյուղի վրա էլ բացվեց արդեն եկեղեցու հովանավորությամբ մեր խցանված գեղարվեստի իսկական ակունքը, Նարեկացիներն ու Մխիթար Գոշերը ավելի բախտավոր էին, նրանց ժամանակ եկած ու մշակույթի տարածքին տեր դարձած քրիստոնեությունը խրախուսում էր ակունքից բխած ու արդեն խաչով զարդարված մեր արվեստը: Հազարամյակի ավարտին, այսինքն տասնհինգերրորդ դարի սկզբներին երկիր մտան նախորդներից էլ ավելի վայրագ ու մարդակեր գազանները՝ թուրքերը, որոնք արյուն ավերից հետո սիրում էին թառ ածել:
Ծնվում էր թուրքական արվեստը՝ աշուղությունը, մեր հայրեններին էլ մնում էր համակերպվելու, մի կերպ դիմանալու տոկալու ձեը: Աշուղությունը շուլալվում էր հայրեններին Քուչակը մեծ էր ու իմաստուն նա նվագով ու երգով հասցրեց բթացնել գազանին: Դարձավ առաջին ու խոշորագույն աշուղր բանավոր շուրթից շուրթ Ակնից մինչև Վան ստեղծագործած հայրենները տարածելով:
Այսօր մենք ունենք , սիրո, հայրենասիրության ու պանդխտության հայրեններ: Այդ հայրեններից շատերը հետագայում են գրի առնվել, շատերը ժողովուրդն է հորինել ու ավելացրել մի խոշոր ու կարևոր մասն էլ ունեն հեղինակներ: Նրանք մեր միջնադարի նշանավոր տաղերգուներն են, որոնք հալածված թուրք զավթիչներից, վանքերում ու վանքապատկան տարածքներին կից քարայրներում հորինել են «Հայրենները», որին ժողովուրդը պահել ու պահպանելով երբեմն էլ «Անտուննիներ» կրկնակի իմաստ տալով հասցրել է մեր օրերը:
Ապրող լեգենդ է, բանասերները լավ գիտեն անտունին՝ բառացիորեն իր անտուն լինելուց առաջ ունի զուտ բանաստեղծական իմաստ՝ բանաստեղծության ներքին կառույցի հետ կապնված, նույն երկակի իմասը ունի ժողովրդի համար նաև «Հայրենները», հայրենները ժողովուրդը սիրում է կապել նաև կորցրած հայրենիքի հետ, այդ պատճառով էլ ավելի շատ տարածված են պանդխտության ու սիրո, մանավանդ պանդուխտի սիրո տաղերը:
Այստեղ ժողովրդի համար կարևորը երգն ու տաղն է տաղը, որի ինչ լինելը մասնագետների խնդիրն է: Թող նրանք վերլուծեն համադրեն, իսկ մինչ այդ հարկավոր է այդ տաղերից մաքրել բոլոր թուրքական, արաբական, պարսկական, միջնադարյան բարբառաբառերը, թեթևակի թափ տալ կպչուն փոշին ու մաքրված վիճակում ներկայացնել ընթերցողներին:
Օգնենք մեր սերունդներին, որ կարողանան կարդալ Քուչակներին ու հասկանալ ինչպես կարդում են ու հասկանում Թումանյաններին ու Վարուժաններին, Տերյաններին ու Շիրազներին:
Քուչակյան տաղերով, հայրեններով, անտունիներով սկսենք ճանաչել մեր մեծերին, որ մի օր էլ նրանց չկորցնենք մեր խառնակ օրերում: Կորցնելը հեշտ է, դժվարը՝ գտնելն է:
Այս բոլորը նվիրում եմ մեր հազարյոթհարյուր ամյա հոբելյանական հանդիսություններին:
Նվիրում եմ ավել ջահել ՄԵՍՐՈՊ ՄԱՇՏՈՑԻՆ , որի անունով առ այսօր մենք չունենք եկեղեցի, քանզի նրա տառերը մեզ համար եղեղեցիներ են ու տաճարներ, որտեղ բացվում են մեր բոլոր նորածին հայորդիների թոթովախոս լեզուները:
Փա՜ռք Մեսրոպին ու նրա ժառանգներին:

Վիլյամ Սարոյան | Գեղեցիկ սպիտակ ձիու ամառը

Շատ հետաքրքիր պատմվածք էր։ Պատմվածքը մի տղայի մասին էր, ում ընտանիքը շատ աղքատ էր, նրանք որքան աղքատ էին այդքան էլ ազնիվն՝ նույնիսկ ծայրահեղ դեպքում գողություն չէին արել։ Մեր հերոսը, ում անունը Արամ էր, շատ էր երազում հեծնել ձի։ Արամը ուներ մի տարօրինակ զարմիկ՝ Մուրադը։

Օրերից մի օր, կեսգիշերին, երբ Արամը քնած էր, նրա պատուհանին թակեց Մուրադը։ Արամը արթնացավ։ Երբ պատուհանը բացեց նրա առջև կանգնած էր մի մեծ ձի և Մուրադն էլ ձիու վրա։ Տղան այդ ամենը տեսնելով կարծեց, որ նա դեռ քնած է և այդ ամենը երազ է։ Տղաները հեծնեցին ձին՝ Մուրադը հիանալի էր հեծում, ինչը չէի կարող ասել Արամի մասին։

Ամբողջ գիշեր տղաները ձի հեծնեցին, իսկ երբ լույսը բացվեց, տղաները հանդիպեցին ձիու տիրոջը։ Ձիու տերը իրեց բարեկամ Ջոն Բայրոն էր, նա ճանաչելով իր ձիուն ասաց, որ եթե իրենց գերդաստանն այդքան ազնիվ չլիներ, նա կկարծեր, որ դա իր ձին է, իսկ Մուրադն ի պատասխանա ասաց, որ նրանց ձիերը զույգ են։ Ջոն Բայրոն իմանալով, որ դա նրա ձին է հեռացավ։

Հաջորդ առավոտյան տղաները ձիուն հետ տարան Ջոն Բայրոի ախոռ և հեռացան։ Կեսօրից հետո Ջոն Բայրոն գնաց Արամենց տուն, նա Արամի մորը ցույց տվեց նրա գողացված և վերադարձված ձիուն, Այն նույն ձին էր, միայն վերադառնալուց հետո ձին ավելի հանգիստ էր դարձել։

Իմ կարծիքով տղաները գողանալով ձին սխալ արեցին։ Եթե մարդ ինչ-որ բանի մասին երազում է, ապա նա պետք է նպատակ դնի իր առջև, և քայլ առ քայլ մոտենա իր երազանքին։

Ես տղաներին արդարացնում եմ նրանով, որ նրանք հանուն երազանքի գնացին այդ քայլին։

Իսկ մեղադրում եմ նրանով, որ տղանները հասան իրենց երազանքին անարդար կերպով։

Այս պատմվածքը ինձ շատ դուր եկավ։ Այն շատ հետաքրքիր էր։ Պատմվածքից ինձ դուր եկավ փայտահատի կրպարը։ Նա շատ պարզ մարդ էր, աղքատ էր,բայց իր հացի գումարը աշխատում էր, և նա շներհակալ էր Աստծուն դրանց համար։ Նա երբեք Աստունց գումար կամ ուտելիք չէր ուզել, նա բավարավում էր նրանով ինչ ուներ։ Ու նա այն յութահատուկներից էր՝ ում ընտրել էր աստված։ Ես կցանկանաի, որ այդպիսի մարդիկ շատ լինեն երկրի վրա։

Ես իմ ամառայի արձակուրդներ անցկացրել եմ մի հեքիթային և գողտրիկ անկյունում՝ Զանգեզուրի սարերում։ Մենք ինքներս մեզ զրկել էինք համացանցից և լիովին պատկանում էինք բնությանը։ Դա շատ լավ առիթ էր կտրվել աշխարհից և ընկնել տարբեր պատմությունների մեջ։

Ես ամառվա ընթացքում կարդացել եմ հետևյալ գրքերը՝ Ջոան Ռոուլինգ՝ Հարրի Փոթթերը և ազկաբանի բանտարկյալ Ժասմին հայրապետյանի՝ Սուպեռ նռանե Ժասմին հայրապետյանի՝ Սուպեռ նռանե ու երբ նորցից ժպտան Պարույր Սևակ

Ջոան Ռոուլինգ՝ Հարրի Փոթթերը և ազկաբանի բանտարկյալ

Նախաբան

Այս գիրքը ես ստացել եմ նոր տարուն՝ ծնողներիս կողմից։ Ես շատ եմ հավանել այս գիրքը, քանի որ այն լի է հետաքրքի դեպքերով։ Իմ ամենասիրել կերպարը Ռոն Վիզլին է։ Այս գիրքը կարդալուց, ես երբևէ չեմ հոգնել միայն հաճույգ եմ ստացել։ Ես շատ եմ հավանում Ջոանի Ռոուլինգի ստեղծագործությունները, և երազում եմ ունենալ Հարրի Փոթթեր և անիծված երեխան գիրքը։

Բովանդակություն

Արդեն երրորդ կուռսի Հարրի Փոթերը իմանում է, որ Ազկաբանի բանտարկյալներից մեկը՝ Սիրիուս Բլեքը, գտնվում է ազատության մեջ։ Շուրջբոլորը լուրեր էին պտտվում, որ Սիրիուս Բլեքը փնտրում է Հարրիին որպեսզի սպանի։ Ինչպես հայտնի է երրորդ կուռսի աշակերտները իրենց ծնողների թույլատրություն ստանալուց հետո՝ շաբաթ, կիրակի օրերը անցկացնում են հոգզմիդ քաղաքում։ Սակայն Հարրին չի հաջողվում քեռի Վեռնոից վերցնել ընդամենը մեկ ստորագրություն, և նա ստիված մնում է դպրոցում։ Ռոնի եղաբայրները Ջորջը և Ֆրեդը,հանդիպում են Հարրիին։ Նրանք նկատում են որ հարրին տխուր է։ Տղաները հարրին Հոգվորսի քարտեզ են տալիս, որտեղ նաև նշված է գաղտի ուղիներ դեպի Հոգզմիդ։ Հարրին իր անտեսանելի թիկնոցը գցում է վրան և գնում Հոգզմիդ, այնտեղ Հարրին հանդիպում է Ռոնին և Հերմիոնաին հետ։Այնտեղ տեսնում են իրոնց ուսուցիչներից մի քանին։ Ուսուցիչները մտնում են ինչ-որ կառույց։ Ռոն և Հերմիոնան դուռը բացում են, որ նույպես մտնեն սակայ նրանց թույլ չեն տալիս, քանի որ այնտեղ փոքրերին արգելվում է։Հարին իր անտեսանել թիկնոցով մտնում է ներս, և լսում է, որ սիրիուս Բլեքը եղել է Ժեյմս և Լիլի Փոտեռների ընկերը, սակայն Սիրիուսը դավաճանել է նրանց։ Եվ Սիրիուս Բլեքը Հարրի կնքահայրն է ։ հարրին դուրս է գալիս, և նկատում, որ իր ընկերները կռվում են Դռակո Մալֆոյի հետ, նա սկսում է ձյունով հարվածել Մալֆոյին՝ անտեսանելի թիկնոցը հագին, Մալֆոյը վախեցած փախչում։ Ռոնը և Հերմիոնան կռվում էին, իրենց կենդանիների պաճառով, սակայն Կառոստան՝ Ռոնի առնետը փախչել էր։ Այդ տարի Հոգվորս եկել էր նոր ուսուցիչ՝ պրոֆեսոր Լյուփինը, նա ուսուցանելու էր պաշտպանություն չար ուժերից առարկան։ Պրոֆեսոր Լյուփինը Հարրին կանչում է իր սենյակ, և սովորեցնում expecto patronum կախադրանքը։ Գիշերը Հարրին նայում էր քարտեզին, և այնտեղ գրված էր մի մարդու անուն, ով արդեն մահացած էր, Հարրին զարմացավ վեր է կենում իր անկողնուց և գնում դեպի քարտեզի վրա գտնվող անունը։ Ըստ քարտեզի մահացած մարդը՝ Պիտեռ Պեծիգրումը գտնվում է նրա դիմաց, երբ հանկարծ նրան են մոտեցնում պրոֆեսոր Սնեյփը և պրոֆեսոր Լյուփինը։ Լյուփինը և Հարրին գնում են իր սենյակ, և պրոֆեսրը վերցնում է Հարրի քարտեզը, և Հարրին ուղղարկում քնելու։ Հաջորդ օրը Հարրին, Ռոնը և Հերմիոնան գնում են փրկելու հագրիդի կենդանուն։ Այդ կենդանին շատ կետաքրիքիր կենդանի է, այն ունի արծվի գլուխ և ձիու մարմին, իսկ պրոֆեսոր Դամբլդորը եկել էր որպեսզի այդ կենդանուն սպաներ։Հագրիդը Կառոստային տալիս է Ռոնին։ Դուռը թակում է պրոֆեսոր Դամբլդորը։ Երեխաները գաղտնի դուրս են ծլկում, և վազում որքան հնարավոր է հեռում նրանք տեսնում են, որ մի մարդ մեծ դանակով կտրում է ինչվոր բան, դա գտնվում էր քարի հետևը, և նրանք մտածում են, որ դա հագրիդի կենդանին է։ Հանկարծ Կառոստան կծում է Ռոնի մատը և փաղչում, Ռոնը բռնում է նրան, բայց տերևների հետևից մի գալաշուն է հելնում և Ռոնին քաշում՝ ինչոր փոս գցում, Հարրին և Հերմիոնան վազում են նրա հետևից, նրանք մտնում են մի սենյակ։ Այնտեղ Ռոնն էր, Կառոստան ձեռքին։ Երբ Նրան տեսան նա միանգամից ասաց, որ դա թակարդ է և նրանց հետևում կանգնած էր Սիրիուս Բլեքը, իսկ հետո ներս մտավ պրոֆեսոր Լյուփինը և գրկեց Բլեքին, Հարրին զարմացած էր, նա բղավելով ասաց, որ նրա ծնորղները նրան վստահում էին իսկ նա, նա դավաճանեց նրանց։ Պրոֆեսոր Լյուփինը ասաց, որ նա ճիշտ է միայն մեկ հարցում, Լիլին և Ջեիմսի դավաճանել են, բայց ոչ Բլեքը, այլ նա։ Նա ասելուն պես, մատը ուղեց դեպի Ռոնը, Ռոնը զարմացած ասում էր, որ նա չի, իսկ Բլեքը ասաց, որ դա վերաբերվում է Կառոստային։ Ռոնը Կառոստային բաց տվեց, և Կառոստան փախավ և դարձավ մարդ։ Ռոնը ապշած էր։ Նրանք դուրս եկան փոսից այտեղ կանգնած էր պրաֆեսր Լուփինը նա դարձել էր գայլամարդ, իսկ Բլեքը գայլաշուն, նրանք կռվում էին, երբ հանկած պրոֆեոր Լյուփինը ոռնոց լսեց և գնաց դեպի ձայնը։ Հարրին վազեց դեպի Բլեքը, այնտեղ լիքը դիմենտոռներ կաին, Հարրին թուլացած ընկավ և հանկարծ մի լուս վառվեց դա ըստ Հարրի իր հայրն էր։

Հարրին զարթնեց բուժկետում և պարզվեց որ Սիրիուս Բլեքը մահացել է։ Հարրին և Հերմիոնան գնացին անցյալ փրկեցին և Հագրիդի կենդանուն և Սիրիուս Բլեքին և վերջում նա արեց expecto patronum կախարդանքը, և փրկեց և իրեն և Սիրիուսին։ Այսպիսով հարրին գտավի իր կնքահայրին և անցկացրեց հիանալի ժամանակ իր ընկերների հետ։

Ժասմին հայրապետյանի՝ Սուպեռ նռանե,

Ժասմին հայրապետյանի՝ Սուպեռ նռանե ու երբ նորցից ժպտան

Նախաբան

Այս գիրքերը ես նվեր եմ ստացել Հունիսի 1-ին։ Դրանք ինձ շատ է դուր եկել։ Իմ ամենասիրելի կերպարը Գոդն է։ Ես նույնպես սիրում եմ ստեղծագործել։ Նաև ինքս փորձում եմ գրել բանաստեղծություններ։

Բովանդակություն

16-ամյա նռանեն զբոսնում էր փողոցում, երբ նկատեց, որ մի խումբ չարաճճի երեխաներ ծեծում են շներին և կատուներին։ Նրա հետ տարօրինակ բան կատավեց, նա բարձրացավ օդ, և մի ոսկե լույս ընկավ նրա վրա, նա իր մազերով երեխաներին այն կողմ տարավ, և շներին ու կատուներին ազատեց։ Վախեցած շները՝ վնգստալով փախան։ Նռանեն գնաց տուն և այդ ամենը պատմեց իր տատիկին։Նա քալեց դեպի տուն երբ հանկարծ նկատեց, որ մի սև կատու հետապնդում է իրեն , աղջիկը վերցրեց կատվին, և տարավ իր հետ տուն։ Երբ մտավ տուն անմիջապես կատվին ծանոթացրեց տատիկի հետ, և սկսեց պատմել տեղի ունեցածի մասի։ Բայց պատմելուց հետո աղջիկը կարծեց, որ տատիկը միևնույն է չի հասկանալու և մտածելու է, որ դա իր վառ երևակայության արդյունքն է։ Եվ նա լուռ գնաց իր սենյակ։ Երեկոյան տատիկը գնաց աղջկա սենյակ, որպեսզի պատմի տեղի ունեցածի պատճառը։ Նույն պահին սենյակում Նռանեն քնած էր, իսկ կատուն պոչը տարավ դեպի իր բերան, որպեսզի ձայնը լավ լսվի և իր շեֆին ասաց որ, համարյա աղջկան սպանել է, այնուհետև կատուն տարավ ճանկը դեպի աղջկա կոկորդ որ կտրի կոկորդը, երբ հանկարծ ներս մտավ տատը։ Տատը աղջկան արթնացրեց, և սկեց պատմել տեղի ունեցածի մասին։ Տատը սկսեց պատմել որ նրա պապը սուպերհերոս էր, և դա ժառանգորեն փոխանցվել է իրեն։ Աղջիկը զարմացած նայեց տատկին։ Տատը շարունակեց և ասաց որ նա պետք է հաղթի չարագործերին՝ Բասին՝ նրանց ղեկավարին, Հիդին, Լալիին, Գադին և Գոդին։ Նռանեն սիրահարվում է Գոդին, իսկ Գոդը Նռանեին։ Այսպիսով նա ունացավ շատ արկածներ, հաղթանակներ և պարտություններ։

Պարույր Սևակ

Ամառվա ընթացքում ես նաև կարդացել եմ Պարույր Սեվակ, հիմա ես ձեզ կներկայացնեմ իմ կարդացածներից մի բանաստեղծություն։

Լո՜ւյս, լո՜ւյս զվարթ…
Եվ ո՛չ թե լույս երեկոյի,
Ի մտանել արեգական,
Այլ լույս զվարթ արդար գոյի`
Շաղաոտըն առավոտի…

…Ծնրադրյալ Բնությունն է ելնում ոտի.
Գիշերային ժամերգությունն է վերջանում:
Եվ Լուսաբացն է մոտենում դանդաղորեն,
Իբրև հսկիչ մի Լուսարար`
Մարելով ու հանգցընելով
Ամեն տեսակ լապտեր ու լամպ:
Եվ արեգակն է բարձրանում
Քրմապետի վսեմությամբ:
Եվ ծույլ փռված ստվերները մարմնամսեղ
Սկսում են կարծես իրենք իրենց մարսել`
Մսաթափվում-նիհարում են,
Հետզհետե դառնալով ձիգ
Ու սլացիկ`
Պարուհու պես մի թխամորթ:
Արշալույսն է շարունակում ածել փողը իր ծիրանի,
Որի բոլոր նեղ ծակերից լայն շաղվում է
Ինքը Արդար Արեգակը,
Եվ հնչում է ա՛յն եղանակը պարզ ու բարդ,
Որ հնչել է աստվածների ծննդի հետ.
«Լո՛ւյս, լո՛ւյս զվարթ»…

Լո՛ւյս, լո՜ւյս զվարթ,
Լույս զվա՜րթ ու գերազանցի՜կ,
Լույս երգեցի՜կ ու նվագո՜ւն:
Դու` առաքյալ ամենօրյա,
Որ բերում է միայն հավատ,
Բայց ի դերև հանում-վանում
Եվ քողածածկ-ծպտյալ հույսեր:
Դու` սուրհանդակ, բայց և կավատ,
Դու` հետախույզ, բայց և մատնիչ,
Բայց ամենից առաջ` միշտ սե՜ր
Եվ ամենից հետո` միշտ սե՜ր…
Լո՛ւյս, լո՜ւյս զվարթ,
Անձրևի պես
Տեղա այնպե՛ս,
Որ աշխարհում
Լոկ մի՛-միա՜կ ստվեր մնա,
Այն էլ միայն երկնի՛ վրա`
Լոկ անձրևի՛ ստվերը կոր`
Ծիածա՜նը…

Լո՛ւյս, լո՜ւյս զվարթ,
Այնպե՛ս գործիր,
Որ նկարիչ քո մատներով
Վառեկներն իսկ, գունազարդված,
Դառնան կարծես աքաղաղներ
Ու վերերգեն յուրատեսակ` ծուղրուղուով`
Ա՛յն եղանակը պարզ ու բարդ,
Որ հնչել է աստվածների ծննդի հետ
«Լո՛ւյս, լո՜ւյս զվարթ»…

Լո՛ւյս, լո՜ւյս զվարթ,
Շաղվի՛ր,
Մաղվի՛ր,
Թաղվիր այնպե՛ս և այնքան խո՛ր,
Որ մենք չապրենք` ինչպես ձուկը
Իր մշտամութ-անլուսամուտ պետության մեջ,
Որ քո հմուտ-ամենամուտ շողերի տակ
Ծածկամիտ ջուրն անգամ դառնա անկեղծ-հստակ,
Եվ անաղմուկ քո զարկերից ու քո տաքից
Չթրծըված ամեն երազ իսկույն ճաքի,
Ու վերերգվի մինչև անգամ ա՛յդ ճաքոցով
Ա՛յն եղանակը պարզ ու բարդ,
Որ հնչել է աստվածների ծննդի հետ.
«Լո՛ւյս, լո՜ւյս զվարթ»…