2021թ․

Ես այս քանի օրը ընթերցեցի <<Իմ սիրտը լեռներում է>> պիեսը։ Այն ինձ շատ դուր եկավ։ Այն իմ կարդացած առաջին պիեսն էր։ Ճիշտ է պիեսը շատ երկար էր, բայց երբ ես այն կարդում էի չէի զգում թե ինչպես է անցնում ժամանակը, ես ընկղմվել էի պիեսի մեջ և կարդացածս ամեն մի տեսարանը պատկերացնում էի։

Ինձ պիեսում բոլոր կերպարներն էլ դուր եկան, բայց բոլորից ավելի ինձ գերեց Հենրիի կերպարը։ Տղան որբ էր, նա լրագիր էր վաճառում։ Տղան Ջոնիին սովորեցնում էր սուլել։ Հենրին 11 տարեկան էր, բայց արդեն աշխատում էր, և փորձում էր ինքն իրեն տիրություն անել։ Իմ կարծիքով նա շատ պարզ կերպար էր։

Այս նկարի տաղան իմ պատկերացրած Հենրին է։

Իսկ այս մի նկարում Ջոնին է իմ պատկերացումներում։ Պիեսը կարդալու ընթացքում, ես հասկացա, որ Ջոնիի կերպարը մի զվարճալի, բարի և ակտիվ երեխաի կերպար էր։ Նա ուներ միայն հայր, նա շատ էր սիրում իր հորը, բայց միևնույնն է նա հիշում և կարոտում էր իր մորը։ Ընդհանրապես Ջոնին իմ մեջ տպավորվեց որպես պոզիտիվ երեխայի կերպար։

Այսպիսով ինձ շատ դուր եկավ Պիեսը։

2022թ

Անցել է արդեն 1 տարի երբ առաջին անգամ կարդացել եմ << Իմ սիրտը լեռներու է>> Պիեսը։ Ես վերհիշելու համար նորից կարդացի այն։ Երբ Կարդում էի կարծես նոր բան կարդայի։ Կարդացածս ուրիշ ձև էի հասկանում։ Այս անգամ ինձ կերպարներից ավելի շատ դուր եկավ Ջոնին։ Նա այնքան փոքրիկ, խորամանկ տղա էր։ Ինձ դուր եկավ այն հատվածը, երբ․․․

— Ախր նա ապառիկ չի տա,— ասացի ես։— Նա մեզանից արդեն ձանձրացել է։ Նա զայրանում է։ Ասում է, որ մենք չենք աշխատում ու երբեք չենք վճարում ըստ հաշիվների։ Մենք նրան պարտք են քառասուն սենթ:

— Գնա, գնա նրա մոտ ու համոզիր,— ասաց հայրս։— Ինքդ գիտես` ինչպես, դա քո մասնագիտությունն է։

«Միայն հայացքով ըմպիր կենացս» կցանկանայի ես էլ ինքս լսել, և զգալ հետինակի բնութագրած բառերի ճշտությունը։

Տրված պարզ համառոտ նախադասությունները դարձնել պարզ ընդարձակ:

Ես հիշում եմ: Օրինակ` Մինչև հիմա ես հիշում եմ այդ տխուր դեպքը:

Արևը լուսավորում է: Պայծառ արևը լուսավորում է մեր այգին։
Ջուրը քչքչում է: Անտառի կենտրոնի գետի Ջուրը քչքչում է։
Հայրը բարկացավ: Հայրը տղայի վատ արարաքի պատճառով բարկացավ։
Նրանք պայքարեցին: Նրանք պայքարեցին մինչև վերջ։
Հովիտները երևում էին: Հովիտները երևում էին մեր այգուց։
Նա ուներ: Նա ուներ մի մեծ ամառանոց Ամերիկայում։
Թշնամին շրջապատել էր: Թշնամին շրջատել էր Արցախը։
Ճյուղերը ջարդվել էին։ Ուժեղ քամուց հետո ճյուղերը ջարդվել էին։

1․ Վերաբերականները խմբավորե՛լ ըստ տեսակների։

Հաստատական վերաբերականներ-արդարև, անշուշտ, անպատճառ, անպայման, իրոք, հիրավի

իսկապես, անկեղծ, անկասկած,

Գնահատողական վերաբերականներ — Բարեբախտաբար, ցավոք, ի դեպ, ահա

իմիջիայլոց, այնուամենայնիվ, համենայն դեպս

Ժխտական վերաբերականներ— ո՛չ, չէ՛

Սաստկական վերաբերականներ մանավանդ, մինչև իսկ, գեթ, լոկ, միայն այսուհետ

Երկբայական վերաբերականներ գուցե, երևի, թերևս, կարծեմ, կարծես, միգուցե, սոսկ, միայն թե,

կերծես թե

2․ Գտի՛ր վերաբերականները.

Մի՞թե վերջին պոետն եմ ես,
Վերջին երգիչն իմ երկրի,
Մա՞հն է արդյոք, թե նի՞նջը քեզ
Պատել, պայծառ Նաիրի։

Վտարանդի, երկրում աղոտ,
Լուսեղ, քեզ եմ երազում,
Եվ հնչում է, որպես աղոթք
Արքայական քո լեզուն։

Հնչում է միշտ խոր ու պայծառ,
Եվ խոցում է, և այրում,
Արդյոք բոցե վարդե՞րդ են վառ,
Թե՞ վերքերն իմ հրահրուն։

Ահով ահա կանչում եմ քեզ
Ցոլա, ցնորք Նաիրի՛, —
Մի՞թե վերջին պոետն եմ ես,
Վերջին երգիչն իմ երկրի…

3. Տրված վերաբերականները գրի՛ր ըստ կազմության՝ 

գոնե(պարզ), նույնիսկ(բարդ), իբր (պարզ), անպատճառ(բարդ ածանցավոր), իբրև թե (պարզ), ահա (պարզ) , կարծես թե(բարդ հարադրություն), բարեբախտաբար (բարդ ածանցավոր)

4. Կետադրի՛ր տրված նախադասությունները։

Իրոք, նրան չէր հաջողվել որևէ աշխատանք գտնել: Ո՛չ, դա միայն ինձ է վերաբերում: Ընկերս, անշուշտ միշտ ինձ հետ է: Արդյո՞ք լուծում ունի այս հարցը:

5. Գտի՛ր վերաբերականները, նշի՛ր տեսակը: 

Իմ ուզածի պես էլ եղավ: Իհարկե (հաստատական) իմ սրտով է այդ պատմությունը: Գեթ (սահմանափակման) մի բառ ասա, մի բան խոսիր: Ցավոք(գնահատողական), մեզնից ոչինչ կախված չէր: Թերևս(երկբայական) այս մասին նորից խոսենք: Այդ պատմությունը, ո՛չ,(ժխտական) չի կարող որևէ դեր ունենալ: 

6. Հարցերին պատասխանի՛ր վերաբերականների միջոցով։

1. Դու վստահո՞ւմ ես ընկերներիդ:

Այո, իհարե
2. Գո՞հ ես  տանն անցկացրածդ օրերից:

Այո՛, բայց ավելի շատ սիրում եմ ընկերներիս հետ ժամանակ անցկացնել։
3. Համացանցը քեզ օգնո՞ւմ է:

Այո՛, այնտեղ եմ անցկացնում իմ ազատ ժամանակը։

Հիշում եմ՝ ինչպես առաջին անգամ ոտք դրեցի այս դպրոց

Հիշում եմ՝ ինչպես էինք բոլորս միմյանց նայում

Եվ ամանչում․․․

Հիշում եմ, երբ մտերմացա ընկերներիս հետ

Հիշում եմ․․

Շնորհակալ եմ տիար Բլեյանին։

 Հիշում եմ՝ երբ չգիտեի այս դպրոցի մասին, ինչ վատ էր․․․

Շնորհակալ եմ, որ դա միայն հիշողություն է։

Ես պաշտում եմ իմ դպրոցը և հպարտ եմ, որ սեբաստացի եմ։

1. Ընդգծի՛ր կապը․

Ա․ այդպես, նկատմամբ, ոչինչ, միտք

Բ․ խենթ, իհարկե, hօգուտ, որովհետև

Գ․ Իհարկե, մտածել, երրորդ, մասին

2. Նախադասությունները ձևաբանորեն վերլուծի՛ր։

Տնտեսուհին իրեն վատ զգաց, և երբ աստիճաններով վերև էին բարձրանում, հանկարծ ուզեց, որ տղան իսկապես դպրոց չգնար: Նախասրահներն ու դասասենյակները վախեցնում էին նրանց, այնտեղից ինչ-որ օտարոտի ու տհաճ հոտ էր գալիս:

Տնտեսուհին- Գոյակի, հասարակ, եզակի թիվ, ուղղական, որոշյալ

Իրեն- դերանուն, անձնական, եզակի թիվ, տրական, երրորդ

Վատ- մակբայ, ձևի մանբայ

Զգաց- բայ, դիմավոր

և- շաղկապ

3. Կազմի՛ր մոտենալ, խոսել բայերի դերբայկան համակարգը։

• Անորոշ — ել, ալ  մոտենալ
• Ենթակայական — ող, ացող մոտեցող
• Համակատար — ելիս, ալիս մետենալիս
• Հարակատար — ած, ացած մոտեցած
• Անկատար — ում մոտեցում
• Վաղակատար — ել, ալ մոտենալ
• Ապակատար — ելու, ալու մոտենալու
• Ժխտական — ի, ա մոտենա

Կետադրի՛ր տեքստը:
Երկրում շատ բարձր ու անմատչելի մի լեռ կար, որ լիքն էր բոլոր բարիքներով: Մարդիկ կամեցան դրա վրա բնակություն հաստատել: Սակայն նրա վրա բարձրանալը շատ դժվար էր,  թեև վերելքի շատ ճանապարհներ կային: Նրանք, ովքեր բարձրանալու ժամանակ կանգ առան հանգստանալու՝ սայթաքեցին ու ցած գլորվեցին մինչև ստորոտը: Իսկ ովքեր դադար առնել չուզեցին, այլ գավազանի օգնությամբ շարունակեցին վերելքը բարձրացալ լեռան վրա ու հանգիստ կյանք վայելեցին:
Այդպես թուլակազմ ու վախկոտ մարդիկ մնում են կես ճանապարհին ու կորչում, իսկ հաստատակամները համբերությունն իրենց նեցուկ ունենալով վեր են բարձրանում, ու հասնում իրենց նպատակին:

Миша родился 30 апреля 2003 года в Москве в семье математиков. Родители окончили механико-математический факультет Московского Государственного Университета имени М. В. Ломоносова.

Начал заниматься вокалом в 3 года. Его мама окончила музыкальную школу, играла на фортепиано, и именно она привила сыну любовь к музыке. В детстве Миша заикался, и врач посоветовал ему заняться пением. Это и привело мальчика в вокальную студию.

В 8 лет новым педагогом Миши стала Людмила Симон. Под её руководством он вышел на профессиональный уровень и добился значимых побед в престижных вокальных конкурсах, в том числе приняв участие в шоу «Голос. Дети» и Детском Евровидении 2015, а также стал актёром музыкального театра.

С 2015 по 2017 год Миша являлся ведущим программы о детских видеоклипах «Горячая десяточка» на телеканале «Карусель».

В 2015 году Миша записал первую авторскую песню «Мечта» и выпустил видеоклип на неё. С этой песней он представил Россию на международном конкурсе Детское Евровидение. Летом 2016 года вышла вторая авторская песня «Наш дом», а также видеоклип на неё. Композитором обеих песен выступил Вячеслав Мерцалов.

Միշան ծնվել է ապրիլի 30-ին 2003 թվականին Մոսկվայում Մաթեմատիկոսների ընտանիքում: Ծնողներն ավարտել են Լոմոնոսովի անվան Մոսկվայի պետական համալսարանի մեխանիկա-մաթեմատիկական ֆակուլտետը:

3 տարեկանից զբաղվում է վոկալով։ Նրա մայրը ավարտել է երաժշտական դպրոց, դաշնամուր է նվագում և նա է իր որդու մեջ սերմանել դեպի երաժշտություն։ Փոքր ժամանակ Միշան կակազում էր, և բժիշկը խորհուրդ տվեց զբաղվել երգեցողությամբ: Սա տղային տարավ դեպի վոկալ ստուդիա:

8 տարեկան հասակում Լյուդմիլա Սայմոնը դարձավ Միշայի նոր ուսուցիչը: Նրա ղեկավարությամբ նա հասավ պրոֆեսիոնալ մակարդակի և նշանակալի հաղթանակներ գրանցեց հեղինակավոր վոկալ մրցույթներում, այդ թվում ՝ մասնակցելով «Ձայն Երեխաների» և « Մանկական Եվրատեսիլ 2015 »-ը, ինչպես նաև դարձել է երաժշտական ​​թատրոնի դերասան:

2015-ից 2017 թվականները Միշան Կարուսել հեռուստաալիքի «Թեժ տաս» մանկական տեսահոլովակի հաղորդավարն էր:

2015 թվականին Միշան ձայնագրեց առաջին հեղինակային «Երազ» երգը և թողարկեց տեսահոլովակ դրա համար: Այս երգով նա ներկայացրեց Ռուսաստանը Մանկական Եվրատեսիլի միջազգային երգի մրցույթում: 2016-ի ամռանը թողարկվեց հեղինակային երկրորդ «Մեր տունը» երգը, ինչպես նաև դրա համար տեսահոլովակ: Երկու երգերի կոմպոզիտորն էր Վյաչեսլավ Մերցալովը:

Բարև,  այսօրն սկսվեց շատ եռանդուն, այն խոստանում էր լինել ամենահետաքրքիրն ու ամենաարկածայինը, քանի որ ես գնում էի զբոսնելու իմ հարազատ քաղաքում։ Զբոսնելու՝ ինձ արդեն հարազատ դարձած մարկանց՝ իմ ընկերների, ուսուցիչների և տիար Բլեյանի հետ։ Ճիշտ է, առաջին անգամ չէի զբոսնում քաղաքում, բայց այն այս անգամ բայցահայտեցի նորովի։ Մենք շրջեցինք Հրազդանի կիրճով, Մանկական երկաթուղով, որն այնքա՜ն հարազատ էր ինձ մանուկ հասակում։ Որքան շատ էի ճամփորդել այդ գնացքով, ու այնժամ ա՜յնքան մեծ էր թվում ինձ՝ մեծ ու գունավոր, հեքիաթներով լի, ինչպես բոլոր երեխաների մանկությունը։ Այս անգամ կարծես այն փոքրացած լիներ։ Հանդիպեցինք մի պապիկի, նա մեզ տարավ քաղաքում գտնվող մի քարանձավ։ Հետաքրքիր է, բայց ամեն անգամ նորովի եմ բացահայտում իմ քաղաքը։ Գտանք մի աղբյուր քարանձավի մեջ, որից զուլալ ջուր էր հոսում։ Ես խմեցի այդ ջրից, այն շատ համեղ էր, ափսոս, որ տաք էր։ Շատ հեաքրքիր օր էր, զրուցեցինք տարբեր թեմաներով։ Վստահ եմ, որ այս օրը դեռ երկար կհիշեմ։

Ես մարիամն եմ, մինչև 13 տարեկան ես ոչնչից չէ վախենում, սակայն մի չարաբաստիկ օր ամեն ինչ գլխի վրա շրջվեց։ Ես ծնվածս օրվանից շատ-շատ եմ վախեցել ընդամենը 2 բաներից՝ բարձրությունից և ինքնաթիռի վթարից։ Ամեն գիշեր ես վերցնելով մեկ գավաթ ջուր ստիպված եմ լինում անցնել մութ՝ խոհանոցով, միջանցքով, ես մթությունից ընդանրապես չէի վախենում, միայն փոքր-ինչ վախ ունեի, որ կարող էի ինձ մթության մեջ խփել տան տարբեր անկյունների։ Ես ընդանրապես չեմ նայում սարսափներ, ատում եմ դրանք, չեմ հասկանում թե ինչու են մարդիկ նայում սարսափները և սկսում վախենալ։ Սա երևի իմ միակ փոքր վախն է։

Իսկ հիմա կխոսեմ այդ չարաբաստիկ օրվա մասին, այդ օրը փետրվարի 13-ն է, իմ սատկած շան օրը ։( Ժամը 15:29 տեղի ունեցավ երկրաշարժ, դա իմ կյանքի առաջին երկրաշարժն էր։ Ես տանը մայրիկիս էի օգնում, երբ սկսվեց այդ ամենը ես սկսեցի խուճապի մատնվել, ձեռքերովս փակեցի ականջներս և բարձր սկսեցի բղավել, վազեցի մայրիկի մոտ, և մենք եղբայրներիս հետ կանգնեցինք մեր տան հիմնական պատի տակ, ես և՛ բղավում էի, և՛ լացում, և աղոթում։ Ես անչափ շնորհակալ եմ Աստծուն, որ այն տևեց 5 վարկյան։ Այդ օրվանից հետո շատ բաներ են փոխվել, հիմա ես աշխատում եմ մենակ չլինել, վախենում եմ՝ նորից կկրկնվի, հարազատներիս կորցնել։ Վախենում եմ մենակ մնալ, իսկ այն ժամանակ սիրում էի։

Քիչ-քիչ ամեն ինչ դառնում է առաջվանը։) Միթե՞ այս ամենը իրական է։