Շառլ-Մորիս դը Թալեյրան-Պերգփորը ծնվել է 1754 թ. փետրվարի 2-ին, ֆրանսիական հին ազնվական տոհմում: Տոհմ, որի կարգախոսն էր՝ «Չկա ուրիշ թագավոր, Աստծուց բացի»: Եվ Թալեյրանը ողջ կյանքն ապրեց ու գործեց այդ կարգախոսով: Թալեյրանի ընտանիքը բազմանդամ էր: Պատանի տարիքում մահանում է նրա ավագ եղբայրը, և Շառլը դառնում է ընտանիքի ավագ երեխան: Սակայն նրան չէին սիրում թե՛ ծնողները, թե՛ եղբայրներն ու քույրերը: Անթաքույց ատելության պատճառը հայտնի չէ: Ոմանք կարծում են՝ պատճառը երեխայի բնածին արատն էր՝ կաղությունն ու տգեղությունը, սառը, ոչինչ չարտահայտող դեմքը: Համենայն դեպս փաստ է, որ հայրը դայակ էր վարձել որդու համար, որը ապագա դիվանագետին խնամում էր տնից հեռու: 15 տարեկանում հայրը Թալեյրանին ուղարկեց մենաստան, որպեսզի կրոնավոր դառնա: Պատանին համակերպվեց, որպեսզի վերջնականապես կտրվի և հեռանա տնից: Թալեյրանն ավարտում է Փարիզի Սեն Սյուլպիս սեմինարիան, իսկ 1773 թ. Սորբոնում աստվածաբանության բակալավրի կոչում է ստանում: Նույն թվականին նա հոգևորական ձեռնադրվեց, ինչն իր բանը չէր, քանզի, ինչպես հետագայում խոստովանում էր, շատ էր սիրում կանանց և փողը, որ հոգևորականին վայել չէ: Նա նաև թղթախաղի թուլություն ուներ: Ինչևէ, չնայած իր վատ համբավին (իրար հաջորդող սիրավեպեր և արտամուսնական կապից ծնված որդի)՝ 1788 թ. նա եպիսկոպոս նշանակվեց և հնարավորություն ստացավ երբեմն հայտնվելու Փարիզի արքունիքում: Նույն թվականին Թալեյրանը դարձավ Փարիզի «Ինը քույրերի օթյակ» մասոնական կազմակերպության անդամ:
Шарль-Морис де Талейран был не только Тактик от Бога, но и Стратег Милостью Божьей. Более того, мало кто из мировых величин умудрился заработать столь… запятнанную репутацию, как он.
Его отец — Шарль Даниэль де Талейран, граф де Перигор (16.VI.1734-2.XI.1788), обладатель целого ряда громких титулов, боевой полковник королевских гренадер, был на шесть лет моложе своей супруги, матери нашего героя – дочери бургундского маркиза Александрины Элеоноры Виктории де Дама д`Антиньи де Рюффэ (8.IX.1728-24.VI. 1809) с монастырским воспитанием. На момент рождения Шарля-Мориса ему только-только исполнилось 20 лет. Супруги были людьми знатными, но небогатыми. Скорее, они даже нуждались в деньгах — и в силу ряда причин (в частности, постоянная служба обоих при дворе, который почти все время перемещался между столичными дворцами и Версалем: он — воспитатель дофина, а она — статс-дама; в ту пору перманентное пребывание на глазах короля и королевы – было немалым залогом успеха в жизни) своим вторым сыном занимались мало и не постоянно.
В 1757 г. его болезненный старший брат Франсуа Жак (1752) умер (в ту пору детская смертность была очень частой!) и будущий великий дипломат стал старшим ребенком. У него еще были два младших брата: Аршамбо Жозеф (1762-1838), Бозон Жак (1764-1830) и сестра Луиза (1771), прожившая всего один день. Так получилось, что с ними он общался мало, поскольку они воспитывались в семье, а он сызмальства – в основном, «мотался» по казенным домам. Дом кормилицы в грязном предместье на севере Парижа, элитный парижский учебный колледж Аркур, основанный для обучения аристократических отпрысков еще в далеком 1280 г, где обучение было очень строгим, если не сказать по-армейски суровым; и наконец духовная семинария, куда его определили весьма рано — такова «география» его перемещений в детстве и отрочестве. Очень может быть, что Шарль своим братьям, которых не коснулась его печальная участь, завидовал, но никогда этого не показывал. По крайней мере, нам это осталось неизвестно ибо человек он был во всем крайне скрытный и осторожный: неласковое детство этому его научило сызмальства.
Իմ կարծիքը
Իմ կարծիքով նա ունեցել է շատ վատ մանկություն, քանի որ առանց ծնողների սիրո, տղան իրեն շատ վատ է զգացել և ընդհակառակը նրանք պետք է իրենց բոլոր երեխաներին հավասար վերաբերվեն և սովորեցնեն երեխաներին հարգել միմյանց։ Քույրներն ու եղբայրները բնականաբար երեխայի հետ վերավերվում էին այնպետ, ինչպես իրենց ծնողները։ Ծնողների պահվածքի պատճառը ես չեմ հսկանում։ Չնայծ նրա որ ծնողները շատ լավ ազնիվ մարդիկ էին։ Նա աժանի չէր այդպիսի ճակատագրի, քանի որ նա շատ էր հավատում Աստծուն։
Այսպիսով ինձ շատ դուր եկավ ընթերցել և հետազոտել Շառլ-Մորիս դը Թալեյրան-Պերգփոր-ին։
💖💕Ես Մարիամ Բարսեղյանն եմ բարի գալուստ իմ բլոգ💕💖 