Այս պատմվածքը գեղարվեստական չէ, այն ոչ թե պատմում էր մեզ մի կերպարի կյանքի և գործունեության մասին, այլ մեզ սովորեցնում է ապրել այս օրով, վայլել կյանքի ամեն մի պահը։ Մի փոքր խոսք գնաց ժողովրդական սովորություններից, սնահավատությունից։
Դու տխմարի պես ժպտացել ես, որպեսզի նրանք չմտածեն, թե խանգարում են, որպեսզի ներեն, որ իրենց հետ չես, իսկ անպատկառ հայացքները սահմանապահ լուսարձակների անողորմությամբ բևեռել են քո տևական անզորության ու ինքնագոհության սակավ պահերը, ու քո հոգու մերկությունից սարսռացել ես, անակնկալի բերված մերկանդամ կնոջ նման ծալծլվել ու կծիկ ես դառել, մեկ էլ լրբի-հուսահատվածի կեցվածք ես բռնել՝ էհ, տեսածդ կեր, ձեռ տվածդ կեր… Իսկ նրանք անցել-դարձել-անցել են՝ – Ստեղծագործում ենք, ասել կուզի… – Լավ է, լավ… «Չե՛նք ստեղծագործում, իշի զավակներ, – մղկտացել ես քո ապուշ ժպիտից դենը, որովհետև այդ բառից գլխիդ որդերը ժաժ են գալիս, – չենք ստեղծագործում, մեր երեխեքին զրկում ենք հացից… Չենք ստեղծագործում, եզի նման ջլատվում ենք, ուզում ենք տեսնենք՝ պարտդաի՞ր է, որ մարդ գրելիս սուտը ասի, իմանանք, տեսնենք՝ դա գերլո՞ւց է, ապուշությունի՞ց, դվժա՞ր կյանքից, թե՞ հեշտ կյանքից, սովորական գրչակ լինելո՞ւց, թե տոհմանական տականք ծնվելուց… Հետո ինչ, որ իմացածս ինձ պետք չի գալու. անդրշիրիմի սպասավորներն ինձ չեն քննելու, իրենց չիմացած բաներն ինձնից չեն սովորելու, բայց ես պիտի իմացած գնամ:
Այս հատվածը ինձ շատ հարազատ թվաց, ամբողջ պատմվածքից հենց այս տողերը ամրացավ սրտումս, ինձ թվում է յուրաքանչյուր մարդ գոնե մի փոքր իրեն նմանեցրեց այս հատվածի հերոսին, հեղինակի գրածը կարդաց իր դեմքով, և հիշեց կյանքի շատ պահեր։
💖💕Ես Մարիամ Բարսեղյանն եմ բարի գալուստ իմ բլոգ💕💖 